Antiboy

Op de digitale omslag is Antiboy omschreven als coming-of-genderroman. Dat lijkt me een wat hippe, maar treffende benaming voor deze novelle van Valentijn Hoogenkamp (1986). Zijn stijl is contemplatief: Hoogenkamp reflecteert op zijn (trans)genderidentiteit nadat bij hem dezelfde genafwijking is vastgesteld als bij zijn overleden moeder en de chirurg na het verwijderen van de borsten impliceert dat het resultaat zonder implantaten ‘esthetisch ongewenst’ zou zijn.

De overpeinzingen van de schrijver zijn interessant. Soms deden ze me denken aan [b:Wound|59772347|Wound|Oksana Vasyakina|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1676476983l/59772347.SY75.jpg|94145101] van Oksana Vasyakina, die de dood van haar moeder aangrijpt om vragen te stellen over haar vrouw-zijn. Ergens vond ik het jammer dat Hoogenkamp niet dieper inging op de reactie van zijn vriend, die op zijn eigen manier met de ingreep worstelt en daarmee de verhouding op scherp zet tussen de door Antiboy zelf beleefde en de door anderen waargenomen identiteit. Daartegenover staat dat het boek op deze manier heel intiem blijft.

Een vriend zegt: ‘Ik heb niet zoveel met het label man, wel met vriend en broer en zoon’, en een andere man verzucht dat het bij hem hoort, net als zijn voeten.